از لحاظ فنی، هر فولادی آلیاژی است، اما همه آنها از نام “فولاد آلیاژی” استفاده نمی کنند. در فولاد آلیاژی، عناصر دیگر باید به ترکیب آهن و کربن اضافه شوند. درصد کمی از عناصر آلیاژی (معمولا بیش از ۵٪ ) به مخلوط افزوده می شود و این فلزات می توانند مقاومت در برابر خوردگی، ماشینکاری و بسیاری از خواص دیگر را بهبود بخشند.
تفاوت بین آلیاژ بالا و پایین چیست؟
اکثر مردم از اصطلاح آلیاژ بالا یا زیاد استفاده می کنند که منظور ، فولادی با عناصر آلیاژی (از جمله کربن یا آهن) است که بیش از ۸ درصد ترکیب آن را تشکیل می دهد. این آلیاژ ها کمتر رایج هستند، زیرا اکثر فولادها فقط چند درصد حجم خود را به عناصر اضافی اختصاص می دهد. فولاد ضد زنگ محبوب ترین آلیاژ بالا است که حداقل ۱۰٫۵٪ کروم دارد. این نسبت فولاد ضدزنگ با پوشش اکسید کروم برای کاهش زنگ زدگی است که باعث میشود این فولاد مقاومت بیشتری به خوردگی داشته باشد .
در همین حال، فولاد آلیاژی ، تنها با عناصر دیگر مخلوط شده است که مزایای سختی، مقاومت و ماشینکاری بهتری را ارائه می دهند.
برخی عناصر آلیاژی معمولی
منگنز: این آلیاژ فولاد در ترکیب با مقادیر کم گوگرد و فسفر مورد استفاده قرار می گیرد و کمی شکننده می شود.
کروم: درصد کمی بین ۰٫۵% تا ۲% از این عنصر می تواند به سخت شدن آلیاژ کمک کند؛ استفاده از درصد بیشتر بین ۴% تا ۱۸% باعث افزایش مقاومت در برابر خوردگی میشود
وانادیوم: تنها با ۱۵٪، این عنصر می تواند قدرت، مقاومت در برابر حرارت و ساختار کلی را افزایش دهد. وقتی آلیاژ فولاد با کروم مخلوط می شود بسیار سخت تر می شود، اما همچنان شکل پذیری آن را حفظ می کند.
نیکل: ۵٪ از این عنصر آلیاژی باعث افزایش قدرت فولاد خواهد شد. استفاده بیش تر از ۱۲% از این عنصر ، مقاومت در برابر خوردگی قابل توجهی ایجاد می کند و فولاد را در برابر اکسید شدن مقاوم می نماید.
تنگستن: مقاومت به حرارت را افزایش می دهد، بنابراین نقطه ذوبش بالاتر میرود. همچنین مقاومت ساختاری فولاد را بهبود می بخشد.
در مطالب بعدی به تاثیر عناصر مختلف فولادی در مقاومت های کششی ، حرارتی ، خوردگی خواهیم پرداخت .
