فولاد آلیاژی فولادی است که با عناصر مختلف در مقادیر مختلف بین ۱٪ و ۵۰٪ وزنش به منظور بهبود خواص مکانیکی آن با سایر عنصر ترکیب می شود.
فولادهای آلیاژی به دو دسته تقسیم می شوند: فولادهای آلیاژ پایین و فولادهای آلیاژ بالا.
بعضی تفاوت بین این دو دسته فولاد را در ۴٫۰٪ تعریف می کنند، در حالی که بعضی دیگر از متخصصان در ۸٫۰٪ تعریف می کنند. به طور معمول عبارت “فولاد آلیاژی” به فولادهای کم آلیاژ اشاره دارد.
بدیهی است هر فولاد یک آلیاژ است، اما همه فولادها “فولادهای آلیاژی” نامیده نمی شوند. ساده ترین فولاد آهن (Fe) آلیاژی با کربن (C) (حدود ۰٫۱٪ تا ۱٪ بسته به نوع ) است. با این حال، اصطلاح “فولاد آلیاژی” اصطلاح استانداردی است که اشاره به ترکیب آگاهانه فولاد با سایر عناصر آلیاژی به علاوه کربن دارد . آلیاژهای مشترک شامل منگنز (شایع ترین)، نیکل، کروم، مولیبدن، وانادیوم، سیلیکون و بور است. آلیاژهای رایج عبارتند از آلومینیوم، کبالت، مس، سریم، نایوبیوم، تیتانیوم، تنگستن، قلع، روی، سرب و زیرکونیم.
در زیر طیفی از خواص بهبود یافته در فولادهای آلیاژی (نسبت به فولادهای کربن) است:
- مقاومت
- سختی
- استحکام
- مقاومت در برابر سایش
- مقاومت در برابر خوردگی
- سختی پذیری
برای رسیدن به برخی از این خواص بهبود یافته، فلز ممکن است نیاز به حرارت دادن داشته باشد.
بعضی از قطعات ساخته شده با این مواد در کاربرد های متفاوتی ، مانند پره های توربین موتورهای جت، فضاپیما و راکتورهای هسته ای استفاده می شوند. به علت خواص فرومغناطیسی آهن، برخی از آلیاژهای فولادی کاربرد های مهمی را در بر می گیرند ، از جمله در موتورهای الکتریکی و ترانسفورماتورها.